Wieczerza Pańska

Wieczerza Pańska to czas głębokiego przeżycia społeczności z żyjącym i panującym Chrystusem. Wspominamy dramatyczne momenty z życia Pana Jezusa, które doprowadziły do Jego męczeńskiej śmierci, ale również uświadamiamy sobie, że wtedy gdy umierał na krzyżu, ogarniał Swoją wielką miłością także nas żyjących tu i teraz. I to jest powód naszej ogromnej dla Niego wdzięczności.

Uwielbiamy Go jako Zmartwychwstałego Pana i Króla, a także Dobrego Pasterza i Przyjaciela, który umarł i powstał z martwych, aby uratować ludzi od wiecznej śmierci i dać nam nadzieję na radość życia wiecznego.

O wydarzeniu, które nazywamy Wieczerzą Pańską, piszą trzej pierwsi Ewangeliści oraz apostoł Paweł (Mt. 26,26-29; Mk. 14,22-26; Łk. 22,19-20; 1 Kor. 11,23-32).

W Ewangeliach to wydarzenie określane jest również jako Łamanie chleba, Stół Pański, Komunia (w znaczeniu wspólnoty), Eucharystia (w znaczeniu dziękczynienie), nazywamy ją również Pamiątką Śmierci Pana Jezusa. Aby zrozumieć, co wtedy naprawdę się wydarzyło, trzeba koniecznie podkreślić, że sam Pan Jezus jak również apostołowie byli Żydami, a wieczerza, czyli kolacja, którą wtedy spożywali, była wieczerzą Paschalną.

Co to znaczy?

Izraelici mieli obchodzić to święto, czyli Paschę na pamiątkę zbawczego wydarzenia, jakim było wyzwolenie ich z niewoli egipskiej (II Moj. 12,14).

Podczas tej nocy, gdy Izrael opuszczał Egipt, Bóg nakazał im spożyć wieczerzę, której głównym posiłkiem miał być jednoroczny baranek. Jego krwią należało oznaczyć drzwi domu, tak aby Anioł śmierci, który miał ukarać mieszkańców Egiptu za ucisk narodu wybranego, mógł ominąć oznaczone drzwi.

Obchodzenie Paschy na pamiątkę tego wydarzenia należało do przykazań nałożonych przez Boga na Izraela (II Moj. 12,14; Łk. 22,19; 1 Kor. 11,24-25), a łamanie tego nakazu obwarowane było groźbą usunięcia z ludu (IV Moj. 9,13). Zgodnie z nauką apostolską, „naszą Paschą” jest Chrystus (1 Kor. 5,7), a Jego śmierć i zmartwychwstanie jako Baranka Bożego, to centralne wydarzenie w dziejach zbawienia ludzi.

Wierzymy, że śmierć Chrystusa, wyzwoliła nas z niewoli grzechu, podobnie jak śmierć baranka uratowała Żydów od Anioła śmierci i sprawiła, że zostali ocaleni i wyprowadzeni z niewoli egipskiej.

Podczas niedzielnego nabożeństwa spożywamy więc chleb i pijemy wino i w ten sposób wspominamy śmierć Chrystusa, zgodnie ze słowami Pisma Świętego: „ilekroć chleb ten jecie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie, aż przyjdzie” (I Kor. 11,26).

Udział w Wieczerzy Pańskiej jest uczestniczeniem przez wiarę w jedynej, zbawczej ofierze Jezusa Chrystusa, złożonej na krzyżu. Wieczerza Pańska nie jest składaniem Chrystusa w ofierze i nie ma w niej żadnej innej ofiary, poza ofiarą uwielbienia i dziękczynienia (Hbr. 13,15), jaką chrześcijanie nieustannie składają Bogu za Jezusa Chrystusa, a obecność Chrystusa w Wieczerzy Pańskiej jest rzeczywista, ale duchowa, nie materialna.

Wieczerza Pańska obejmuje:

• rozważanie stosownych fragmentów Pisma Świętego (w tym słów ustanowienia 1 Kor. 11,23-26),
• modlitwę dziękczynną i błogosławieństwo chleba i wina,
• łamanie i spożywanie chleba oraz picie wina.

Wieczerza Pańska odbywa się zazwyczaj na nabożeństwie, ale może również odbyć się w miejscu przebywania osób chorych i niepełnosprawnych, uroczystość jest prowadzona przez pastora lub inną uprawnioną osobę. Prawo uczestnictwa w Pamiątce mają ci, którzy pojednali się z Bogiem i na znak swojej wiary przyjęli chrzest wodny, ci którzy w ramach dyscypliny zborowej nie zostali tego prawa pozbawieni.

Ważnym aspektem takiego nabożeństwa jest rozsądzanie własnego życia, które polega na wyznawaniu grzechów Bogu oraz modlitwie o ich przebaczenie: „Niechże więc człowiek samego siebie doświadcza i tak niechaj je z chleba tego i z kielicha tego pije„
(1 Kor. 11,28).